در این پژوهش اثر تیمارهای مکش ماتریک (kPa 330-2) و شوری (ECهای dSm-1 20-2 برای گندم و dSm-1 8-7/0 برای لوبیا) بر غلظت عناصر غذایی گندم و لوبیا در دو خاک لوم رسی و لوم شنی به صورت کشت گلدانی بررسی شد. در هر دو گیاه، با افزایش مکش ماتریک، غلظت پتاسیم افزایش و غلظت سدیم کاهش یافت. با افزایش مکش ماتریک، غلظت نیتروژن و کلسیم گندم و لوبیا افزایش یافته و در مکش های kPa10-6 به بیشترین مقدار رسید. در مکش های بالاتر، غلظت نیتروژن کاهش یافت و غلظت کلسیم تقریباً ثابت ماند. همچنین، بیشترین میزان آهن و روی در هر دو گیاه در مکش ماتریک kPa2 مشاهده شد. هنگامی که، مکش ماتریک افزایش یافت (kPa6-2)، غلظت آهن و روی به شدت کاهش پیدا کرد و در مکش های بالاتر در هر دو خاک تقریباً ثابت ماند. شوری موجب افزایش غلظت کلسیم و آهن و کاهش غلظت پتاسیم گندم و لوبیا گردید ولی اثر مشخصی بر میزان غلظت نیتروژن، سدیم و روی نداشت. مکش-های کم، با ایجاد کمبود تهویه، تنش شوری را تشدید کردند. به-علاوه، مقایسه دو گیاه گندم و لوبیا، نشان داد که به دلیل حساسیت بالای لوبیا، تغییرات غلظت عناصر آن با تیمارهای شوری و مکش ماتریک خاک بیشتر از گندم بود.

سابقه و هدف: کشور ایران به دلیل کمبود ریزش های جوی در زمره کشورهای خشک و نیمه خشک جهان محسوب می شود. در این راستا، به کارگیری مدیریت های مناسب بقایای گیاهی یکی از روش ها مهمی است که اثرات مثبتی بر میزان ماده آلی و در نتیجه بر نگهداری آب در خاک دارد. از همین روست که در بسیاری از خاک های مناطق خشک و نیمه خشک، ماده آلی بهترین ماده اصلاحی برای افزایش ظرفیت نگهداری آب در خاک و بهبود ویژگی های فیزیکی خاک می باشد. بقایای گیاهی از طریق افزایش ذخیره کربن آلی خاک، کاهش تولید رواناب و کاهش تبخیر از سطح خاک، میزان رطوبت خاک را افزایش می دهد. استفاده از خاکپوش گیاهی یکی از روش های متداول برای بهبود ویژگی های خاک است. این در حالی است که در برخی مناطق، کشاورزان اقدام به خارج نمودن بقایا از مزرعه و یا سوزاندن آنها می کنند. تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر نوع و مدیریت های مختلف خاکپوش گیاهی بر وضعیت رطوبتی و تهویه ای خاک در شرایط مزرعه ای انجام شد.مواد و روش ها: آزمایش در شرایط مزرعه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کاملا تصادفی در سال زراعی 91-90 اجرا گردید. فاکتور اول نوع خاکپوش شامل کاه و کلش جو و یونجه و فاکتور دوم مدیریت خاکپوش شامل 1) مخلوط یک درصد وزنی خاکپوش با خاک، 2) مخلوط نیم درصد وزنی خاکپوش با خاک، 3) استفاده از خاکپوش در سطح به نسبت یک درصد وزنی، 4) سوزاندن خاکپوش به نسبت یک درصد وزنی و 5) شاهد (بدون خاکپوش) بود. هر تیمار در سه تکرار انجام شد. پس از اعمال تیمارهای یادشده و بعد از گذشت نه ماه، رطوبت نمونه های خاک در مکش های مختلف شامل صفر، 30، 50، 100، 500، 1000 و 1500 کیلو پاسکال اندازه گیری شد. همچنین میزان رطوبت قابل دسترس و تخلخل تهویه ای محاسبه گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که بطور کلی در بین تیمارهای مورد مطالعه، مخلوط یک درصد و نیم درصد خاکپوش و همچنین استفاده از خاکپوش در سطح خاک باعث افزایش و در مقابل، سوزاندن باعث کاهش میزان رطوبت خاک نسبت به شاهد شد. بیشترین میزان افزایش رطوبت در نقطه پژمردگی دائم (70 درصد) و همچنین رطوبت قابل استفاده (12.5 درصد) نسبت به شاهد، در تیمار مخلوط یک درصد کاه و کلش جو مشاهده شد. در مقابل، تیمار سوزاندن کاه و کلش جو باعث بیشترین میزان کاهش (34.5 درصد) رطوبت در نقطه پژمردگی نسبت به شاهد شد. تیمار کاربرد سطحی خاکپوش نیز بیشترین میزان تخلخل تهویه ای (48 درصد نسبت به شاهد) را به دنبال داشت.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش، کارایی مطلوب روش های مخلوط کردن و کاربرد سطحی خاکپوش در بهبود رفتار رطوبتی و تهویه ای خاک را نشان می دهد.

فرآیندهای اکسیداسیون پیشرفته (AOPs) از فرآیندهای موثر در تصفیه آب آلوده به انواع آلاینده های آلی مضر می باشند. در این تحقیق رنگبری ماده رنگزای ایندیگوکارمین (Acid Blue 74) با فرآیند UV/H2O2/Aeration در یک راکتور فوتوشیمیایی ناپیوسته مجهز به لامپ UV (15w) و دمنده هوا مطالعه شد. رنگبری در یک زمان کوتاه کامل شده و با توجه به غلظت AB74 از یک سینتیک مرتبه اول پیروی می کند. سرعت رنگبری به وسیله آنالیز اسپکتروفوتومتری در ماکزیمم طول موج جذب رنگزا، بررسی شد.تاثیر پارامترهای کلیدی از جمله غلظت ابتدایی H2O2، pH و غلظت ابتدایی رنگزا روی درصد رنگبری مطالعه گردید. نتایج نشان می دهد که سرعت رنگبری با افزایش غلظت H2O2 تا 0.0294 mol.L-1 افزایش می یابد. بیشترین سرعت رنگبری در pH=3 بوده و سرعت آغازین واکنش با افزایش غلظت ابتدایی رنگزا تا 6.43x10-5M افزایش می یابد.